دعوت به تظاهرات ایستاده

هموطنان آزاده

در راستای دفاع از جنبش کارگری و در نخستین گام خواست آزادی کارگران دستگیر شده در یکم ماه مه در سراسر ایران، این کمیته تظاهرات ایستاده ای را در مقابل دفتر سازمان جهانی کار در پاریس سازمان داده است.

این تظاهرات روز چهارشنبه بیست و هفتم ماه مه از ساعت چهارده تا شانزده در مقابل دفتر سازمان جهانی کار در پاریس برقرار خواهد گردید.

ما در این تظاهرات می خواهیم به اطلاع این سازمان جهانی برسانیم که جمهوری اسلامی ایران؛ که «خواب» ریاست دوره ای این سازمان بین المللی را در سر می پروراند؛ این کارگران را تنها بخاطر بزرگداشت روز بین الملی اول ماه مه، راهی زندان کرده است و به آزادی بی قید و شرط ایشان تن نمی دهد!

هموطنان آزاده

حضور تک تک ما در این تظاهرات دلیلی بر اثبات ادعای فوق در مقابل این سازمان بین المللی و دفاع مستقیم از جنبش کارگری در ایران خواهد بود.

آدرس دفتر سازمان جهانی کار در پاریس:

98Rue de Sèvres 75007 PARIS

Métro: Duroc یا Sevres-Lecourbe

کمیتهء دفاع از دستگیر شدگان اول ماه مه و کارگران زندانی در ایران

۶۰سال کافی‌ نیست؟

یکم تا پنجم ماه آوریل ۲۰۰۹ در شهر استراسبورگ در فرانسه، سالگرد ۶۰سالگی ناتو برگزار گردید.

ناتو(سازمان معاهدهٔ آتلانتیک شمالی) در چهارم آوریل ۱۹۴۹ در کادر جنگ سرد تشکیل شد و سازمان سیاسی‌نظامی است که هدفش دفاع از بلوک شرق در برابر بلوک اتحاد جماهیر شوروی بود.در واقع تنها هدف این سازمان دفاع از منافع ژئواستراتژیک قدرتهای غربی بوده است.این سازمان همیشه به دنبال دستیابی به زونهای جدید نفوذ و حفظ تسلط خود در مناطق مختلف بوده است.به عنوان مثال می‌توان به دخالت ناتو در کزوو در سال ۱۹۹۹ اشاره کرد که با هدف بدست گرفتن کنترل منطقهٔ بالکان توسط غرب بوده است و یا به مداخلهٔ آن در افغانستان در سال ۲۰۰۱ اشاره نمود که این فعالیت به بهانهٔ دمکراسی خواهی‌ در کشور افغانستان به وسیلهٔ تعقیب و مقابله با طالبان بوده است.نتیجهٔ آن ،تحت فشار و در خطر گذاشتن مردم افغانستان بخصوص زنان شد.در این میان بطور متوسط ده هزار غیر نظامی در سال ،به شدت مجروح شدند و این در حالی‌ بود که دمکراسی افغانی در خدمت نیروهای نزدیک به قدرت آمریکا قرار داشته است. با توجه به اینکه افغانستان در چهار راه مناطق غنی هیدروکربن و ذخایر آن قرار دارد،این عملیات و مداخلهٔ ناتو با هدف اصلی‌ کنترل و دستیابی و ارسال این ذخایر بوده است.

آخرین رویداد در تابستان ۲۰۰۸ در کوکاس در زمان چالش ایجاد شده مابین روسیه و جرجستان روی داد. ایالات متحدهٔ آمریکا با پیشقدری ناتو با توجه به اهمیت این منطقهٔ نسبتا زیر نفوذ روسیه و ایران و غنی از نظر استخراج،تولید و ترانزیت هیدروکربن نتوانست بی‌ تفاوت به آن عمل نماید.

ناتو بازوی مسلح امپریالیزم غربی است.آژانس‌های کاپیتالیزم برای جذب قدرت بیشتر با وسعت بخشیدن به مناطق زیر نفوذشان با بی‌ شرمی متوسل به جنگ شده ا‌ند.تمام مردم جهان به طور بالقوه در فهرست قربانیان این تشنگان قدرت و پول قرار دارند.

پاسخی که باید در برابر این حملات همه جانبه داده شود،باید عظمتی‌ به وسعت خشونت آنها داشته باشد.همانطور که راهپیمایی‌های معترضانه در حمایت از مقاومت مردم فلسطین در ماه ژانویه ۲۰۰۹ و همچنین راه پیمایی در حمایت مردم عراق پیش از هجوم آمریکایی‌ها در سال ۲۰۰۳ در فرانسه نشان داد: در برابر جنگ فراگیر،مقاومت فراگیر بایستی صورت گیرد.

به مناسبت برگزاری این مراسم در استراسبورگ که در طی‌ آن روسای ارشد دولتی (اوباما،مرکل،براون،سارکوزی و...)حضور داشتند، پیشبینی‌‌های نظامی گسترده یی برای این شهر در هفته اول ماه آوریل، صورت گرفت.منطقه قرمز(همانند ژنوا در سال ۲۰۰۱) پیش بینی‌ گردید که بر اساس آن مرکز شهر حصاربندی و حفاظت شد،مدارس و دانشگاه‌ها برای تمام هفته تعطیل شد ، حضور دوازده هزار پلیس آلمانی مقرر گردید و منطقه شنگن بسته شد.

در پاسخ به این مراسم ،پانصد سازمان از سراسر جهان،فراخوانی را با عنوان مخالفت با این مراسم ترتیب دادند که در جهت ایجاد ترمزی در مقابل ناتو و در مقابل جنگ بود.

یک هفته برنامه‌های بحث و گفتگو،ایجاد کمپ خودگردان در حوالی استراسبورگ،کهل و بادن بادن ترتیب داده شد و تظاهرات روز ۴ آوریل،شرکت کنندگان زیادی را از سراسر اروپا با خود همراه نمود.این تظاهرات نشان دهنده مخالفت و یک نه بزرگ به سازمان‌های مدافع جنگ بود.

از جمله سازمان‌های امضاکننده بیانیه ضد ناتو در ۶۰ سالگی این سازمان بدین قرار بوده ا‌ند:

ACG, ACDN, Alternative Libertaire, ACCA, ANECR, ATTAC, Américains contre la guerre(AAW), ARAC, Collectif des Iraniens contre la guerre, Collectif. Faty Koumba, Collectif la guerre Tue, Congrès national d’Afghanistan, DIDF, Droit-Solidarité, Femmes solidaires, FSU, Initiative Féministe Européenne, IPAM/CEDETIM, LCR, MRAP, Le mouvement de la Paix, M’PEP, NPA, organisation femmes égalité, PCF, PCEF, PG, UJFP, Union pacifiste, Union syndicale SOLIDAIRES, Les Verts,…

ناتو مسوول شرایط اسفناک کنونی افغانستان -تاریخه مختصری از ناتو

- سازمان ناتو در چهارم آوریل ۱۹۴۹ (۶سال قبل از پیمان ورشو) تاسیس شد که هدف آن اساسا ایجاد یک اتحاد مابین قدرت‌های بزرگ غربی در مقابله با اتحاد جماهیر شوروی بوده است.

- در سال ۱۹۷۹ ، ناتو تصمیم به مستقر کردن موشک هسته‌ای (با بورد کوتاه) -پرشینگ- گرفت. امروزه،ناتو دارای ۴۸۰ موشک هسته‌ای در ۵ کشور می‌‌باشد. ناتو با پروژه سپر ضد موشکی به تجارت تسلیحات هسته‌ای در لهستان و چک پرداخته است.

- فروپاشی دیوار برلین (۹نوامبر ۱۹۸۹) موجب فسخ پیمان ورشو در ۲۱ فوریه ۱۹۹۱ گردید.هرچند که به رئیس جمهور اتحاد جماهیر شوروی -گورباچف- قول داده شده بود که ناتو هدف خود را در دفاع از تأمین منابع حیاتی‌ ،مبارزه بر علیه تکثیر سلاح کشتار جمعی و بر علیه تروریسم گسترش خواهد داد.

- ناتو به تدریج در کشور‌های سابقا عضو پیمان ورشو نفوذ یافت و به تدریج روسیه را محاصره کرد.

- بعد از سال ۱۹۹۵، ناتو در یوگسلاوی سابق مداخله نمود که در این میان کشور فرانسه نیز در بمباران هوایی شرکت کرد.

- در ۲۴ مارس ۱۹۹۸، ناتو حملاتی را به کوزوو - بدون وکالت یونسکو- به راه انداخت.

- در سال ۱۹۹۹، در پنجامین سالگرد ناتو،لهستان و جمهوری چک به عضویت آن در آمدند.و همزمان ،آمریکا،پایه‌های نظامی خود را در کشور‌های بالکان و در کشور‌های شرق مستقر نمود.

- در آوریل ۱۹۹۹ در پنجامین سالگرد این سازمان، ایدهٔ استراتژیک برای قرن ۲۱ تصویب گردید که سازمان دهی‌ منطقه‌ای را به سازمان دهی‌ نظامی همه جانبه و فراگیر تغییر می‌‌داد.

- در ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۱ به دنبال واقعه ۱۱ سپتامبر،ماده ۵ منشور ناتو در باب همبستگی‌ متقابل مابین دولتهای عضو ناتو به اجرا در آمد.

- در ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۱،شورای امنیت یونسکو هدایت عملیات در افغانستان را به ناتو محول نمود.این اولین عملیات خارج از محدوده برای ناتو بود.

- معاهده اروپایی لیزبون در سال ۲۰۰۷ اظهار داشت که ناتو برای دولت‌های عضو باقی‌ بماند.

- در سال ۲۰۰۸، ناتو با ۲۶ دولت عضو، عضویت دولت‌های ماسدونیا(مقدونیه)،جرجستان و اکراین را به تعویق انداخت،با اینحال عضویت آنها را اجتناب ناپذیر تشخیص داد.

- در سال‌های اخیر،مقامات فرانسوی خواهان مداخله و شرکت این کشور در تمامی عملیات نظامی(افغانستان،کوزوو، بوسنی، ماسدونیا)شدند.با این حال،سارکوزی یک مرحله نیز جلوتر رفت و خواهان مداخله دوباره فرماندهان نظامی این کشور و تقویت سهم کشور فرانسه در مداخله نظامی در افغانستان شد.

- در سال ۲۰۰۷، هشت هزار افغان به خاطر جنگ کشته شدند.این آمار دردناک از ابتدای سال ۲۰۰۸ از این رقم نیز فراتر رفته است.دویست و شصت هزار افغان،از سال ۲۰۰۱،کشورشان را ترک گفته ا‌ند و به اردوگاه‌ها و کمپ‌های اسفناک پاکستان پناهنده شده ا‌ند.۵میلیون نفر از ۲۰میلیون نفر(ثبت شده)در تنگنای آذوقه قرار دارند.

ترجمه از : بهار. ص
منبع : http://www.no-to-nato.org

L'Action des antennes jeunes parisienne d'Amnesty International sur la lapidation en Iran - VOA

گزارش محمد رضا شاهید برای صدای آمریکا از آکسیون خیابانی برعلیه سنگسارعفوبین الملل

La grève de faim des étudiants arrêtés continuent

Vendredi 6 Mars 2009

Madjid TAVAKOLI, Hossein TORKANSHVAND, Ismael SALMANPOUR, Kourosh DANSHYAR, sont des étudiants arrêtés à l’université de Amir Kabir et qui continuent toujours leur grève de faim.

En effet depuis le 6 février 2009, le jour de leur arrestation, ils ont entamé une grève de faim et ils commencent leur 25ème jour de grève. D’après les dernières dépêches, leur état de santé est critique.

Il faut noter que quatres autres étudiants de l'université d'Amir Kabir aux noms de :
Ahmad Ghassaban, Abbass Hakimzadeh, Hadi Mashakhi et Nariman Mostafavi sont toujours dans la section 209 de la prison d'Evin et que nous sommes sans nouvelles depuis leur arrrestation.

http://hrairan.org/

قطعنامه‎ی پایانی

تحصن دو روزه در اعتراض به موج جدید تخریب خاوران

۱ ـ ما می‎دانستیم روایت فاجعه‎ای که در طول این همه سال سرتاسران جغرافیای اجتماعی ایران را دربرگرفته، همان فاجعه‎ای که خاوران نماد بی‎بدیل آن است، جایی در مشغله‎های مهم رسانه‎های «معتبر» ندارد. فاجعه‎ای که هنوز روزانه در جریان است. ما می‎دانستیم رسانه‎های «معتبر» اخبار زرادخانه‎های سلاح و نفت را پیگیرانه پوشش می‎دهند اما تاریخ مردم، تاریخ فرودستان و غارت‎شده‎گان، تاریخ در خون نشسته در آرزوی دیرینه‎ی رهایی، غایب بزرگ این همه سال بوده است. تاریخ ما برای ما مهم است که این سوی جهان ایستاده‎ایم و هنوز باور داریم جهان دیگری ممکن است. تحصن دو روزه‎ی ما، تنها و تنها به ما، به کسانی که همراه با ما در تحصن شرکت کردند و به کسانی که حالا در جریان چگونگی این تحصن قرار گرفته‎اند بار دیگر ثابت کرد آنها نمی‏خواهند ما را ببینند و بشنوند. آنها با تمام توان سعی می‏کنند دیگران هم ما را نبینند و نشنوند. ما بار دیگر به همه نشان دادیم چه کسانی در جنایت‎های جمهوری سیاه شریک جرم به شمار می‎آیند.

۲ ـ ما تحصن کردیم تا خانواده‎ها و بازمانده‎گان، تا آنانی که داخل ایران زیر مهمیز و ساطور مقاومت می‏کنند و دیوار بلند ستم را می‏شکافند، بدانند در کنار آنها مانده‏ایم و می‏مانیم. ما باور داریم مبارزه برای حفظ خاوران از دستبرد حکومت اسلامی به همه مربوط است. ما می‏دانیم زمانه‏ی بهتری پیش روی ماست و این یلدایی‏ترین شب روزگار محو و نابود خواهد شد. ما می‏دانیم پیروزی از آن ماست چرا که چاره‏ای نداریم غیر از آنکه پیروز شویم.

۳ ـ قدرت‏های جهان، دلقکان و زورگویان، چشم‏ها و گوش‏های مردم جهان را ربوده‏اند تا به بالماسکه‏ی رقابت هسته‏ای صحنه بیارایند. خاوران جایی در این خیمه‏شب‏بازی پلشت ندارد. خاوران از آن ماست و باید برای ما بماند. تحصن دو روزه‏ی ما بار دیگر نشان داد هرگونه توهمی نسبت به دریوزگی عدالت و دادخواهی از سیستم سلطه‏ی جهانی، آب به غربال بردن است. ما بار دیگر فهمیدیم و نشان دادیم همراهی هم‏دلانه‏ی وجدان‏های بیدار و نیروهای مترقی جهان تنها راه دادخواهی تاریخی ماست.

۴ ـ خاوران می‏ماند. حتی اگر ویران شود، می‏ماند. حتی اگر جلادان بر تخت نشسته تمام آثار جنایت را محو کنند، خاوران می‏ماند. خاوران می‏ماند چرا که هنوز جان‏های بیداری باقی مانده است تا در دادگاه فردا عفونت جنایت را آشکار کند. خاوران می‏ماند چرا که هنوز مبارزه برای رهایی ادامه دارد، یعنی همان آرمانی که خفته‏گان خاوران جان بر سر آن گذاشتند.

۵ ـ از همان ابتدا اعلام کرده بودیم که تحصن دو روزه در مقابل خانه‏ی رسانه‏های برلین تنها اولین قدم ما برای حفظ خاوران است. کمیته‏ی جوانان ایرانی در اروپا دلگرم از یاری‏های بی‏دریغ یارانی که در این تحصن در کنار ما بودند، مبارزه‏ی خود را ادامه خواهد داد. می‏دانیم در پیمودن راهی که پیش روست مصمم‏تر گام برخواهیم داشت.

شنبه ۷ فوریه ۲۰۰۹ ـ ۱۹ بهمن ۱۳۸۷

کمیته‏ی جوانان ایرانی در اروپا:

کانون 67 _ آلمان

کمیته دانشجویی _ بلژیک

جوانان ایرانی آزاد _ پاریس

و جمعی از جوانان هم‏قطار

فراخوان شماره ۲ برای شرکت در تحصن دو روزه در اعتراض به موج جدید تخریب خاوران

ما آمده‏ایم با فریاد آغاز کنیم نه با کلمات. ما می‏خواهیم حضورمان تلنگری باشد بر وجدان خواب‏زده‏ی جهانی که نمی‏گذارند زخم‏های ما را ببیند. حضور اعتراضی ما مجالی است برای آن که با انگشت اشاره فاجعه‏ی کشتارهای سیاسی در ایران را به یاد جهان بیاوریم. ما پا سفت کرده‏ایم تا رسانه ها گورهای بی نشان خاوران و روایت ما زخم‏خوردگان ازحقایق نهفته و مسکوت مانده‏ی مرتبط با آن را بازتاب دهند.
ما حضور در این تحصن اعتراضی و هرگونه حمایت از آن را نه لزوما به معنای حمایت از کمیته‏ی برگزارکننده، بلکه پیش از هر چیز عمل به تعهدی انسانی و سیاسی از سوی شرکت‏کنندگان و حمایت‏کنندگان می‏دانیم. ما باور داریم دفاع از خاوران و جان‏باخته‏گان شرزه‏ی سال‏های سیاه بزرگتر از آن است که محلی برای تبلیغات حزبی و سازمانی باشد و انتظاری غیر از این هم نداریم.

ادامه مطلب

پتیشن برای اعتراض به تخریب خاوران

Prix Simone de Beauvoir 2009 décerné à la Campagne d'un million de Signatures

فیلمی از مراسم اهدای جایزه سیمون دوبووار به سیمین بهبهانی برای کمپین یک ملیون امضاء در کافه دومگوی پاریس

کامپین در پاریس

Campagne à Paris

فراخوان شرکت در تحصن دو روزه ‏ در اعتراض به موج جدید تخریب خاوران

این جا خاوران است. هنوز بوی گوشت سوخته از گورهای بی‏نشان بر می‏خیزد. هنوز دست که روی خاک می‏کشی احساس می‏کنی دستی را که روی سر دیگری است، پایی که در آغوش آن یکی است. سال 67 وقتی خاک نمناک را فقط اندکی با دست کنار می زدند ، حتی پیراهن چهارخانه آن نگاه مغرور را می دیدند. پس از آن هربار که گوشه‏ای از خاک را ویران می‏کردند، صدای خرد شدن مهره‏های گردن آن‏ها در دالان‏های تاریخ می‏پیچید.

خاوران بازمانده ای از یادهای خون چکان مان است. خاوران میراث سال‏ها مبارزه و مقاومت در برابر سرکوب و دژخویی است. خاوران نماد مقاومت 20 ساله خانواده‏هایی است که نمی‏خواستند بخشی از تاریخ جهان به غارت رود و تاریخی وارونه و تقلبی نوشته شود. مقاومت خانواده‏ها جنبشی دادخواهانه است. جنبشی که هرروزه یادآور می‏شود این یک مبارزه جهانی است در کنار تمامی دادخواهان جهان. خاوان سهم آیندگان است تا جهانی را که از آن ارث برده‏اند به قضاوت بنشینند. خاوران هویت یک جنبش است. سند زنده ای از یک مبارزه ی برحق و نابرابر. سند روزهای خون و جنون. خاوران و خاوران‏ها اسناد دادخواهی و رمزگشایی از جنایتِ جنایت‏پیشگان تاریخ است. حفاری خاوران یعنی کشف استخوان و هر استخوان یعنی حضور غایب یک انسان، یک زندگی، یک عشق. خاوران درست مانند دیوار کمون، استادیوم شیلی، میدان مادران مایو، داخایو و آشویتس مکان یاد آرمان خواهی و مقاومت و مبارزه در تاریخ جهان است. خاوران تمام آن آرمانی است که جمهوری مرگ حتی تا به امروز نیز تلاش در دفن و حذف خشونت بار آن دارد.

آنچه امروز در خاوران اتفاق می‏افتد، تازه نیست؛ پروسه‏ی تناوبی نابودی خاک را سال‏هاست حاکمان جنون به پیش می‏برند. بحث اما بر سر تخریب گورهای بی‏نشان نیست. آنچه که اهمیت دارد، ثبت شدن خاوران در حافظه تاریخ است. خاوران باید به‏همان شکلی که بود، باقی بماند. فراموش نکرده‏ایم دست‏های خون آلود جانیان همچنان صندلی‏های قدرت را می‏فشارند، بی‏هراسی از بازگویی حقیقت. بخشی دیگر از آنان اینک رنگ عوض کرده، با نام حقوق بشر پرچم‏های سهم‏خواهانه‏ی خود را برافراشته‏اند. آنان می‏خواهند تا نام جنایت‏پیشه‏گان را و هر هم‏راز و هم‏دست آنان را به بایگانی تاریخ سپارند. آنان می‏خواهند ما از یاد ببریم حذف آرمان خواهی و رادیکالسم سیاسی را که ترجمانش حذف فیزیکی هزاران زندانی سیاسی – عقیدتی بود. کابوس شومی را که با سلاحی از ایدئولوژی مذهبی و طناب و سرب تحقق یافت. و این تمنای پلشت با قاطعیت فتوای دینی بت اعظم شان، چه ساده برای آنان رقم خورد و چه دهشتناک بر ما گذشت.

خاوران الهام بخش مبارزه و آرمان‏خواهی نسل ما‏ست. ما فرزندان خاک خاوران‏ها می‏خواهیم در حافظه‏ی تاریخی جهان دست ببریم. ما می‏خواهیم حافظه‏ی تاریخی جهان را تصحیح و تکمیل کنیم. ما می‏خواهیم آن‏چه را که از حافظه‏ی جهان زدوده‏اند، دوباره به یادش آوریم. ما به جهانی دیگرگونه باور داریم. جهانی که در آن وجدان بیدار بشری، فریاد حقیقت و دادخواهی سر می‏دهد. ما با همراهی تمامی جان های بیدار خواهیم آمد تا سکوتی را که قدرت‏های جهان بر وجدان بشری تحمیل کرده‎اند، بشکنیم.

برآنیم تا در نخستین گام با تحصنی دو روزه در مقابل خانه‎‏ی رسانه‏ها در برلین و با فراخواندن رسانه‏ها به انتشار روایت ناشنیده‏ی ما سکوت تاریخ را بشکنیم. این اما پایان راه نیست. ما می مانیم تا در ادامه‏ی این راه با کمک تمام جنبش‏های پیش‏رو در جهان، وجدان بیدار بشری را به قضاوت آن چه بر ما رفت فراخوانیم. باشد که این بار افکار عمومی جهان قاضی سربلند تاریخ باشد.

کمیته جوانان ایرانی در اروپا

• کانون 67_آلمان

• کمیته دانشجویی_بلژیک

• جوانان آزاد ایرانی_پاریس

• و جمعی از جوانان هم‏قطار

آدرس وبلاگ: http://www.commitee.blogfa.com

شماره‏های تماس در آلمان: 0049 176 21 53 999 2 , 0049 176 29 3550 80

مکان: برلین_ خانه‎‏ی رسانه‏ها_ شیف بائوردام شماره‏ی ٤٠ (Bundes Pressehaus, Schiffbauerdamm 40, 10117 Berlin)

زمان: از جمعه ٦ فوریه ساعت ٩:٠٠ صبح تا شنبه ٧ فوریه ساعت ١٧:٠٠

گزارش گردهم آیی ۱۴ ژانويه ۲۰۰۹ در پاریس

«چه کسی می خواهد

من و تو ما نشویم

خانه اش ویران باد!»

چهار شنبه ۲۵ دی ۱۳۸۷ برابر با ۱۴ ژانويه ۲۰۰۹ از ساعت ۱۴ به وقت پاریس ، جمعی از ایرانیان مقیم پاریس در کنار فرانسویان به دعوت جوانان ایرانی آزاد – پاریس و کمیته جوانان ایرانی در اروپا در مقابل دانشگاه سربن و مدرسه سن لویی در کادر آکسیون های مشترک کمیته جوانان ایرانی در اروپا ، که به صورت همزمان در بروکسل توسط کمیته دانشجویی - بلژیک و در هانوفر توسط کانون شصت و هفت برگزار می شد ، دست به تظاهرات ایستاده زدند . این آکسیون که در روزهای آتی در لندن نیز برگزار خواهد شد در حمایت از جنبش دانشجویی و بویژه دانشجویان دانشگاه شیراز صورت پذیرفت .

جوانان با تصاویر سمبلیکی در حمایت از آزادی بیان ، آزادی مطبوعات و آزادی دانشگاه و دانشجو و همچنین اسامی دانشجویان در بند و احضار شده به کمیته های انضباطی و وزارت اطلاعات ، کف پوش سنگی میدان سربن را فرش کرده بودند .

آکسیون با خواندن فراخوان دعوت به گردهم آیی و پیام کمیته جوانان ایرانی در اروپا به دو زبان فرانسه و فارسی شروع به کار کرد . همچنین متن بیانیه های سازمان ها و انجمن های حمایت کننده از بلنگوها بخش شد .

جوانان با پخش اعلامیه هایشان عابرین را در جریان جنبش دانشجویی امروز ایران قرار دادند . ده ها تن از رهگذران با امضای متن پیام کمیته جوانان ایرانی در اروپا به دانشجویان دانشگاه شیراز ، حمایت خود از آنان را ابراز کردند .

در میانه گردهم آیی کمیته دانشجویی بلژیک پیام خود را با تلفن از مقابل سفارت جمهوری اسلامی در بروکسل به شرکت کنندگان در پاریس رساندند ، که از بلندگو ها پخش و مورد توجه خاص حاضرین قرار گرفت .

در انتها جوانان با خواندن قطع نامه به زبان های فارسی و فرانسوی به گردهم آیی خود پایان دادند .

جوانان ایرانی آزاد - پاریس

متن کامل قطع نامه

گزارش ایرج ادیب زاده برای رادیو زمانه از آکسیون ۱۴ ژانويه ۲۰۰۹

Rassemblement en solidarité avec les étudiants de l’université de Shiraz

Mercredi 14 Janvier
de 14h à 16h

Place de la Sorbonne - 75005


Cliquez ici pour voir l'appel

Lettre aux étudiants de l’université de Shiraz

کمپین یک میلیون امضا ء پاریس متولد شد!

la compagne parisienne d’un million de signatures est née!


http://wechangeparis.blogspot.com

"در هر جا و در هر زمان دانشگاه سنگر آزادی است"

سخنی با دانشجویان دانشگاه شیراز

قرار بود که دانشگاه را تبدیل به پادگان کنند، شما در مقابل آن ایستادید.
قرار بود دیوارهای زندانشان صدای دانشجویان را در خود پنهان کند، اما صدایتان فریاد شد.
قرار بود که دانشگاه، قلب زنده‎ی جامعه را در هم شکنند. دانشگاه هنوز زنده است، هنوز مقاومت می‏کند.
قرار بود اتحادتان را در هم شکنند، اما در این روزهای سخت در کنار هم مانده‏اید.
شما نیز مانند ما می‏دانید که تازیانه‏ی استبداد لخت و عریان تنها گرده‏ی جنبش دانشجویی و دانشجویان دانشگاه شیراز را رج نمی‏زند. دستگاه سلطه می‏خواهد هیمنه‏ی سرکوبگرش را بر فراز سر دگرباشان جنسی، کارگران و زنان و معلمان، اقلیت های غیرمذهبی و مذهبی، عرب و کرد و ترک و ... بگستراند.
پیام جمهوری اسلامی برای ما روشن است : از خیابانها به خانه ها بر گردید، و دخالتگری در سرنوشت خود و جامعه را فراموش کنید.
پیام رادیکال مبارزات شما اما طنین دیگری دارد و به همین دلیل در کنار مقاومت و مبارزه‏ی شما قد علم کرده و ایستاده‏ایم.
دست‏های ما در کنار دست‏های شماست و حنجره‏ی شما خواهیم بود تا فریاد رهایی‏خواهی و آزادی‏طلبی شما را در روز چهاردهم و هفدهم ژانویه از شهرهایمان به گوش مردم جهان برسانیم.


کمیته جوانان ایرانی در اروپا ـ جمعی از دانشجویان، فعالین سیاسی و مدنی، مبارزین چپ و پناهندگان جوان مقیم اروپا

متشکل از :
جوانان ایرانی آزاد ـ پاریس

کانون 67 ـ آلمان

کمیته دانشجویی ـ بروکسل

کمیته برگزاری مراسم در حمایت از دانشجویان ایران ـ لندن


چهارشنبه، چهاردهم ژانویه ساعت 14.00

بلژیک – بروکسل – مقابل سفارت جمهوری اسلامی

فرانسه – پاریس – مقابل دانشگاه سربن

آلمان – هانوفر

شنبه ، هفدهم ژانویه

انگلستان – لندن