Rassemblement en solidarité Avec les étudiants de l’université de Shiraz Mercredi 14 Janvier

Lors des cérémonies de commémoration de "la journée de l'étudiant" (Héritage des luttes estudiantines contre le régime monarchique du Shah), ainsi que la "rencontre des étudiants avec le président de l'assemblée" les étudiants de l'université de Shiraz dans un rassemblement très large ont mis en avant d'une seule voix deux thématiques : les libertés universitaires et les libertés sociales.

Chose rarissime ces dernières années, ces rassemblements furent marqués par une nette opposition au régime théocratique en place et permirent de déplacer le débats des habituels slogans modérés.
Mais cette radicalisation eut comme revers immédiat la mise en route de la machine oppressive et répressive du régime Islamique. En effet une quarantaine d'étudiant ont été convoqué en commission disciplinaire, suivie d’exclusion universitaire définitive et de mesure d'éloignement.

Les Basij universitaires (Milice Islamique sous le contrôle direct du Guide spirituel, l’Ayatollah Ali Khamenei) ont organisé des grèves de la faim et des mouvements de protestations dans la mosquée de l'Université de Shiraz, en vue d’obtenir l'ouverture d’une enquête judiciaire contre les étudiants protestataires. Le ministère du renseignement a, quant à lui, ouvert une enquête pour savoir quel sont les groupes ou pays étrangers qui tirent les ficelles de ces mouvements étudiants, pour ainsi mettre en cause leur indépendance.

Nous, jeunes Iraniens, étudiants, activistes politiques et associatifs, militants de gauche et réfugiés politiques vivant en Europe, nous réunirons simultanément le Mercredi 14 Janvier devant les différentes instances représentants la république islamique et les universités dans nos villes d'accueils, en signe de solidarité avec le mouvement progressiste étudiant, et en particulier nos compagnons de l'université de Shiraz. Ainsi nous voulons déclarer avec eux notre haine et opposition face a cette répression théocratique que subit notre peuple.
Nous vous invitons à nous rejoindre en participant a ces rassemblements, en nous apportant votre soutien dans nos actions.

Merci de nous envoyer vos commentaires a l’adresse e-mail suivante : commitee.iran@gmail.com

N’hésitez pas à nous contacter pour organiser des actions similaires à cette date.

Retrouvez la liste des pays et leurs lieux sur notre blog : http://commitee.blogfa.com/

فراخوان شرکت در آکسیون های اعتراضی در حمایت از جنبش دانشجویی ایران و دانشجویان دانشگاه شیراز

در روز های شانزدهم و هجدهم آذر ماه و در نشست رئیس مجلس و دانشجویان دانشگاه شیراز، دانشجویان غیر وابسته با مرزبندی مشخص با رژیم، در یک گردهمایی گسترده سر دادند، فریاد آزادی دانشگاه، آزادی جامعه !

آری در مقابل رادیکالیسم دوستانمان، اینبار نیز رژیم کلیه نیروها و امکاناتش را بکار گرفت. از احضار و بازداشت 35 تن از فعالین دانشجویی تا جو سازی در مساجد و اعتکاف فرمایشی بسیج دانشجویی تا بیان اتهامات سنگین قضایی و تحریم و تهدید علیه دانشجویان و انتشار بیانیه های جعلی.

ما جمعی از دانشجویان، فعالین سیاسی ومدنی، مبارزین چپ وپناهندگان جوان مقیم اروپا در همبستگی با جنبش دانشجویی ایران و در حمایت از دانشجویان شیراز در روز چهارشنبه ، چهاردهم ژانویه در شهرهای بروکسل، پاریس و هانوفر به مقابل دانشگاها و نمایندگیهای رژیم جمهوری اسلامی می رویم، تا با فریاد مخالفت با رژیم جمهوری اسلامی اعلام کنیم ما نیز تا آخرین نفس در مقابل سلطه و استبدادِ لخت و عریان قد علم کرده در کنار دانشجویان ایران ایستاده ایم.

ما از همه آزادیخواهان جهان دعوت می کنیم تا با برگزای همزمان، اعلام حمایت و حضورشان در این آکسیون ها به ادامه مبارزات جنبش دانشجویی یاری رسانند.

آزادیخواهان جهان ، با برگزای همزمان، اعلام حمایت و حضورتان در این آکسیون ها در جهت کمک به ادامه مبارزات جنبش دانشجویی با ما همراه شوید.

جوانان ایرانی آزاد – پاریس ، کانون 67 – آلمان ، کمیتیه دا نشجویی – بلژیک

http://commitee.blogfa.com

Lettre ouvert de 1600 étudiants de l'Université Technique de Sharif à Ahmadinejad

Ici c'est l'Université Technique de Sharif

Mr. Ahmadinejad,

Ici, personne n'empêchera l'entrée des étudiants dans la salleou vous ferez votre discours. Ici seuls les étudiants de Sharif sont vos interlocuteurs. Ici vous ne remplirerez pas votre salle avec vos interlocuteurs toujours d'accord que vous déplacez avec vos bus. Ici le president de l'Université est élu par le conseil scientifique, et non désigné par le gouvernement. Ici les enseignants ne sont pas encore partis à la retraite obligatoire. Les professeurs de notre faculté d'Economie sont parmi les meilleurs Economistes de notre pays et cela fait 3 ans qu'ils ont été mis à l'écart dans les décisions gouvernementales. Le résultat catastrophique de la situation économique actuelle du pays est le résultat de cette politique.

Monsieur Ahmadinejad,

Aujourd'hui, dernière année de votre mandature, alors que vous décidez de venir à l'Université Technologique de Sharif, les étudiants attendent de votre part des reponses claires. La réponse à trois années d' instabilité et de régime de terreur que vous avez instauré avec des programmes comme celui de la sécurité civile. La réponse aux universités que vous avez transformez en caserne avec pour intention cachée, la seconde révolution culturelle. La réponse aux exclusions et interdictions d'études de centaines d'etudiants. La réponse à l'isolation totale de l'Iran dans la diplomatie internationale suite à vos propos intolérables, et pour finir la réponse à l'inflation de 40 %.

Monsieur Ahmadinejad,

Ici vous serez dans la plus haute classe des université de notre pays, où il n'y pas de place pour des remarques non academiques et non constructives. Ici Universités et Universitaires sont des termes sacrés, nous ne vous permettrons pas de répéter les propos que vous répétez depuis trois ans.

Monsieur Ahmadinejad,

Ici est l'Université de Sharif et le restera..

Téhéran – Le Lundi 22 Décembre 2008

Iran - Génération YouTube

Le "wall street journal" en parle dans son article du 15 décembre - Iran's YouTube Generation - mais il n' ont pas vus la version complete de la vidéo. La troisième chose que l'étudiant déteste le plus :: " est la face d'Ahmadinejad".

Voici une traduction de l'article :

En Iran les universités sont de nouveau le théâtre de bataille sur l'avenir du pays. A l'ère du numérique, nous sommes en mesure d’avoir un aperçu de l'intérieur.

Des images des dernières manifestations étudiantes de Téhéran, Chiraz et Hamedan sont visibles sur Internet.
En particulier, le clip d'un étudiant qui révèle une remarquable volonté de défier le régime. Sur la vidéo, un jeune homme de l'Université de Shiraz passe un savon au Président du Parlement et ancien négociateur nucléaire, Ali Larijani en ses termes : «Je ne vous poserai pas de question parce que vous n’avez aucune légitimité à mes yeux, vous et le parlement que vous représenter n’avez aucune légitimité à mes yeux», suite à l'élimination des candidats de l'opposition dans les précédentes élections des parlementaires.

Assis sur la scène devant une centaine d’étudiants dans l’assemblé, M. Larijani semble surpris et ne dit mot, l'étudiant poursuit "Laissez-moi vous dire ce qui pèse lourdement sur mon cœur. Je déteste trois choses : la première est Mahmoud Ahmadinejad [le Président]».

Des applaudissements éclatent- ce qui est en soi un acte de mépris, car pour les mollahs les applaudissements sont tout comme les cravates, des « habitudes occidentales ».
Le jeune homme continue son discours : "La deuxième, je déteste son hypocrisie."
À ce moment, certains étudiants proches du régime vêtus de chemises brunes essaient d'interrompre l'étudiant en clamant chants et slogans. La vidéo s’interrompt alors pendant ce cahot.
Nous ne savons rien sur ce jeune homme, son nom ou ce qui lui est arrivé après le 9 Octobre, date de cette rencontre. Certains disent qu’il a été arrêté, d'autres qu'il est entré dans la clandestinité.

Depuis le soulèvement estudiantin sévèrement réprimé il y a six ans de cela, l'Iran a connu de plus en plus de mouvements spontané de protestations - plus récemment les rassemblements de la « Journée des étudiants », le 6 Décembre, jour de commémoration de meurtres de trois manifestants par l'armée du Shah en 1953. L’étudiant de Shiraz fait également référence à
l’ « inconnu rebelles », le jeune inconnu qui resta debout face aux chars de Tienanmen, en Chine.
Le discours du nouveau Président élu des États-Unis Obama face à l’Iran est le suivant : « ont devraient engager des discutions avec l'Iran ». Comme le souligne l'un de nos amis, « il a un choix a faire: S’engager avec Larijani et ce qu'il représente, ou avec la génération de l'étudiant de Shiraz

خاموشی دویّم از راه رسید

A l'occasion de la 10ème commemoration des meurtres en series des iltelectuels iranien

En 1998, de célèbres écrivains et militants politiques, Parvaneh Eskandari et Daryouche Forouhar, Mohammad Mokhtari, Mohammad Jafar Pouyandeh et d'autre ont été exécutés de façonne lâche et criminelle

Le cœur sans vie de Parvaneh Eskandari et Daryouche Forouhar, respectivement membre et activiste et Secretaire National du Partie du Peuple Iranien(oposition centre), a été retrouvé chez aux, poignardé de 25 et 26 Coups de coutaux

Mohammad Mokhtari, écrivain, chercheur et membre actif de l'association des écrivaines iraniens est retrouvé quelque jours plus tard étranglé, roué de coups, et sans vie

Mohammad Jafar Pouyandeh, écrivain, traducteur et membre actif de l'association des écrivaines iraniens est enlevé le 9 décembre, une semaine après son amie Mokhtari. Le lendemain, sa femme reçois un couds de fils pour aller identifier un cœur dans la médecins légiste de Shahriar une ville du périphérie de Téhéran

Un commission d'enquête gouvernemental est crée par le président Khatami sans réel effet

Saïd Emami (Eslami), Adjoint au sécurité du ministère des renseignement du régime est arrêté et ponté comme le seuls commanditaire et la cellule dit spécial du même ministère comme l'exécutant des meurtre qui au grès des interrogatoire dépasse les intellectuelle nommé auparavant, Majid Sharif, Fereydoun Farokhzad, Sïdie sirjani, Doctor Ghassemlou secrétaire générale du partie démocrate Kurd, ... rallonge le bulletin macabre des meurtre en série. Saïd Emami se suicide dans la prison de Evine avant la fin de ses interrogatoire

L'avocat des Familles Nasser Zarafshan est placer en rétention et écope de plusieurs année de prisons pour divulgation de secret d'État

Akbar Ganji point la responsabilité de plusieurs hauts fonctionnaires du régime iraniens dans sont ouvrage les seigneurs rouge-vêtue. Il passe des année en prison pour divulgation de secret d'État

Aujourd'hui nous célébrons la datte symbolique des dix en de ses atrocité. Les famille demande toujours justice. Le peuple Iraniens demande toujours a connaître les responsable

Le régime refuse et empêche les commémoration ,en barricadans la rue de la maison des Forouhar a l'approche des commémoration, et en empestant la rassemblement sur les tombaux de Mokhtari et Pouyandeh

Yashar Mohtasham - Paris

10éme Anniversaire des Assassinats Politiques commis par la République Islamique d’Iran

Avec la Participation de

Michaël LOWY, chercheur et écrivain

Représentant d’Amnesty International

Hossein Mokaremi, chercheur

Projection du film

Et Nous vivons avec l’amour… de Pantéa Bahrami

دهمین سالگرد قتل های زنجیره ای

با شرکت:

میکائل لووی، استاد دانشگاه و نویسنده

حسین مکارمی پژوهشگر

همراه با پخش فیلم . «و با عشق زندگی می کنیم» ساخته پانته آ بهرامی

Vendredi, 12 Décembre 2008, 20H

AGECA, 177 Rue de Charonne, Paris 11é

Métro : Alexandre Dumas

Association de Défense des prisonniers Politiques et d’Opinion en IRAN, Paris. (ADPOI)

گزارشی از مراسم بزرگداشت دهمين سالگرد مرگ پوينده و مختاری

ارسالی برای نشريه دانشجويی بذر

امروز 15 آذر، دهمين سالگرد قتل پوينده و مختاری توسط رژِيم جمهوری اسلامی بود. ده سال از اين جنايت هولناک گذشته است. اين جنايت در دورانی اتفاق افتاد که اصلاح طلبان دوم خردادی با شعارهای قلابی دفاع از "دمکراسی و آزادی" تاختند و از سرکوب عليه مردم دريغ نورزيدند.

در اين مراسم جمعيتی نزديک به دويست نفر در امامزاده طاهر کرج بر مزار اين دو نويسنده شهيد جمع شدند. حضور لباس شخصی ها و نيروهای امنيتی بسيار محسوس بود.آنها دور تا دور جمعيت را محاصره کرده بودند. برخی از آنان مدام بی سيم می زدند و گزارش اوضاع را می دادند و دستور آماده باش برای نيروهای امنيتی را صادر می کردند؛ يکی از آنان از چهره های شرکت کنندگان در مراسم فيلمبرداری می کرد، و يکی ديگر بطور دائم با تلفن حرف می زد.

امسال جای خيلی از رفقای دانشجو خالی بود. پارسال قبل از مراسم 13 آذر سالگرد قتل پوينده و مختاری برگزار شد. بسياری از رفقای دانشجو در آن حضور داشتند، رفقايی که امسال حضور نداشتند. بروشورهای مراسم در همان ابتدا پخش شد. به محض اينکه بلندگوها برای سخنرانی آماده شد و سخنرانی پخش شد، ماموران امنيتی خواستار مجوز شدند با اين که مراسم مجوز داشت، گفتند بايد استعلام کنيد که مجوز قانونی است يا نه! بعد از استعلام باز هم گفتند که مراسم حتما بايد تا ساعت 4 بعدازظهر تمام شود چون مجوز مراسم برای ساعت 2 تا 4 بود اگرچه تا اکثر شرکت کنندگان جمع شوند ساعت از 3 هم گذشت. به هر ترتيب اجازه سخنرانی داده نشد و مراسم بسيار آرام به پايان رسيد.

اين بار هم رژيم چهره کريه خود را نشان داد.

اين بار هم شاهد سانسور و سرکوب ماموران امنيتی رژِيم بوديم.

اين بار هم شاهد پيگيری و مقاومت برای ثبت يادمان روشنفکران و نويسندگان آزاديخواه در حافظه جمعی مردم بوديم.

مراسم بزرگداشت محمد مختاري و محمد جعفر پوينده

اطلاعيه کانون نويسندگان ايران

درباره شرکت در مراسم بزرگداشت محمد مختاري و محمد جعفر پوينده

مردم شريف و آزاده!

امسال دهمين سالمرگ جان باختگان راه آزادي، محمد مختاري و محمدجعفر پوينده، است. به همين مناسبت، خانوادههاي آن جانباختگان مراسمي را در ساعت ۲ تا ۴ بعدازظهر روز جمعه ۱۵ آذر در امامزاده طاهر کرج برگزار ميکنند. ما ضمن شرکت در اين مراسم چشم به راه حضور ياران و همگامان آن جانهاي آزاده خواهيم بود.

کانون نويسندگان ايران
۱٣ آذر ۱٣٨۷

۱٣ آذر «روز مبارزه با سانسور»

امروز 23 دسامبر 2008 برابر است با ۱٣ آذر که از طرف کانون نویسندگان ایران «روز مبارزه با سانسور» نامگذاری شده است . جوانان ایرانی آزاد - پاریس با اعلام حمایت خود از مطالبات کانون این روز را گرامی می دارد ، باشد تا در فردایی روشن سانسور و سانسورچی ای نباشد و به یاد عزیزان خود ، اعضای کانون که رژیم حتی تحمل بودنشان را نیز نداشت ، آزادی بیان را جشن گیریم .

بیانیه‌ کانون نویسندگان ایران به مناسبت دهمین سالمرگ جان‌باختگان آزادی اندیشه و بیان، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده

مردم آزاده !
ده سال پیش در پی بسترسازی سرکوب آزادی‌خواهان و روشنفکران از راه تدارک و پخش برنامه «هویت» از سیمای جمهوری اسلامی، طرح به دره انداختن اتوبوس حامل نویسندگان، احضار فعالان فرهنگی و روشنفکران مستقل و متعهد به دادگاه انقلاب اسلامی، تهدید و پاپوش‌دوزی و آدم‌ربایی و سرانجام سر به نیست کردن احمد میرعلایی، غفار حسینی، حمید حاجی‌زاده و فرزند خردسال‌اش و... فعالان کانون نویسندگان ایران، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، ربوده شدند و به فجیع‌ترین شکل به قتل رسیدند. طی ده سالی که از قتل‌های سیاسی خزان ۱٣۷۷ می‌گذرد نه تنها آمران و عاملان این قتل‌ها به سزای اعمال تبه‌کارانه‌ی خود نرسیدند، بلکه ناصر زرافشان، وکیل شجاع خانواده‌های مقتولان نیز که «جرم‌اش این بود که اسرار هویدا می‌کرد» بر اساس حکمی ظالمانه پنج سال از عمر خود را در زندان سپری کرد. در این ده سال، نه تنها کمترین گشایشی در فضای جامعه پدید نیامد بلکه دامنه سرکوب و داغ و درفش، این بار به شیوه‌های دیگر، بیش از پیش گسترش یافت و کارگران، زنان، دانشجویان، فعالان اجتماعی و فرهنگی و سیاسی، روزنامه‌نگاران، وبلاگ‌نویسان و در یک کلام همه‌ی کسان و گروه‌هایی را در برگرفت که از وضع فلاکت‌بار موجود به جان آمده‌اند و در عین حال خواهان تنفس‌ گاهی آزاد از سانسور، تعقیب، آزار و سرکوب فرهنگی، اجتماعی و سیاسی اند.

مردم آزاده!
کانون نویسندگان ایران نیز همچون تمامی گروه‌های اجتماعی فوق زیر انواع فشارها، تهمت‌ها، بازخواست‌ها، احضارها و به طورکلی برخوردهای سرکوبگرانه قرار داشته و دارد و در واقع تاوان دفاع از آزادی بیان و مبارزه با سانسور را می‌پردازد. با این همه، و به رغم تحمل این شرایط سخت و توان‌فرسا، کانون ضمن تاکید و پافشاری بر خواست شناسایی و محاکمه و مجازات آمران و عاملان قتل‌های سیاسی پاییز ۱٣۷۷ و کشتارهای سه دهه گذشته، به پاس جان‌فشانی اعضای برجسته خود، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، ۱٣ آذر را «روز مبارزه با سانسور» نام نهاده و بر آن است که هرسال این روز را به این مناسبت گرامی بدارد. انتظار کانون نویسندگان ایران از همه شما که استعدادها و خلاقیت‌هایتان از دم تیغ سانسور می‌گذرد و پرپر می‌شود آن است که برای پیشبرد مبارزه با سانسور و سرکوب، این روز را به هر گونه که مقتضی می‌دانید زنده نگه دارید و پیام آن را به چهار گوشه جهان برسانید.

کانون نویسندگان ایران
۱۰ آذر ۱٣٨۷

رادیو خاموشی را بشنوید

همیشه سر و صداهایی در کار بوده و خاموشی هایی هم. با غسل تعمید و نامگذاری یک نقطه از این خاموشی ها، نخستین خاموشی زاده شده است. طبیعتا از میان گنداب چرک و خون و نه از بین گنداب چرک و خون.

با این جملات رسانه جدیدی به رسانه های ایران آزاد پیوست ، آزمایشی فرهنگی ، سیاسی ، اجتماعی ، رفقا دستتان خوش ، باشد تا فریاد آنانی که راویشان شده اید پاینده باشد.

راديو خاموشي

گزارش ایرج ازیب زاده برای رادیو زمانه از گردهم آیی یادی و دیداری با ساعدی

دوم آذر‌ماه ۲۳ سال از خاموشی غلامحسین‌ ساعدی یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان معاصر ایران گذشت. به همین مناسبت در هوای سرد و آسمان ابری پاریس، گروه پرشماری از ایرانیان پاریس، دوستان، همسر ایشان خانم بدری لنکرانی و علاقه‌مندان به آثار ساعدی در قطعه‌ی ۸۵ گورستان پرلاشز پاریس، گرد آمدند تا یاد او را گرامی بدارند. داریوش آشوری، درباره ساعدی می‌گوید: «بعضی از داستان‌های کوتاه او خیلی خوب هستند. قدرت تخیل فوق‌العاده‌اش در داستان‌های کوتاهش بیشتر از همه جا متجلی است».

لینک به مطلب

یادی و دیداری با ساعدی

٢٣اکتبرامسال, بیست و سومین سالگرد خاموشی ساعدی است. سنت هر ساله به جاست. بر مزارش گرد می آئیم به یادش و برای دیدارش.

ساعدی؛ که از اوان جوانی تا لحظه ی خاموشی- نزدیک به سه دهه- دستی به قلم داشت برای شکوفائی فرهنگ و ادبیات ایران و پائی در وادی سیاست برای ستیز با استبداد و حرمت آزادی و آزادگی.

یاد و یادمان او نه تنها بخاطر ماندگاربودنش در عرصه ادبیات است, که نشانه ی اعتراض به استبداد و پاسداشت آزادی و آزادگی است.

از طرف: همسر, دوستان و دوستارانش

شنبه ٢٢/١١/٢٠٠٨ - ساعت 14h30

گورستان پرلاشز, قطعه ٨٥

ما از همه ی ایرانیان بویژه جوانان دعوت می کنیم که با شرکت در مراسم یادمان دکتر غلامحسین ساعدی ( گوهر مراد), نویسنده, نمایش نویس, محقق و کوشنده سیاسی در را آزادی و بهروزی مردمان ایران زمین, یادش را گرامی داریم.
گرامیداشت ساعدی و ساعدی ها, پاسداری از حریم آزادی و دمکراسی است. احترامی است به تلاشها و زحمات اندیشه وزران عرصه ادب و فرهنگ ایران.

جوانان ایرانی آزاد- پاریس

تجمع صنفي دانشجويان دانشگاه صنعتي نوشيرواني بابل

خبرنامه اميرکبير: ظهر امروز دانشجويان دانشگاه صنعتي نوشيرواني بابل در اعتراض به مشکلات صنفي و فرهنگي اين دانشگاه تجمع کردند.
در اين تجمع که بيش از ۵۰۰ تن از دانشجويان دختر و پسر اين دانشگاه شرکت داشتند، دانشجويان معترض ضمن اعتصاب غذا، سيني هاي ناهار خود را از سلف غذاخوري تا درب دفتر معاونت فرهنگي دانشگاه چيدند.
به گزارش خبرنامه اميرکبير، دانشجويان به مشکلاتي نظير کيفيت بد غذا، وضعيت خوابگاه ها و تفکيک جنسيتي و … معترض هستند.
در اين تجمع دانشجويان پس از سر دادن شعارهايي و خواندن سرود يار دبستاني دبستاني به سمت ساختمان مرکزي دانشگاه راهپيمايي کرده و در آنجا ۶ نفر را به عنوان شوراي معترضين براي پيگيري خواسته هاي دانشجويان انتخاب کردند.

پانزدهسال زندان در تبعید برای یاسر گلی، اولین دبیر اتحادیه دمکراتیک دانشجویان کُرد دانشگاههای ایران و یکی از فعالین مدنی در شهر سنندج می باشد

خبرگزاری ديدهبان حقوق بشر كردستان: ياسر گلی، فعال دانشجویی در سنندج به اتهام "محاربه" به تحمل 15 سال حبس همراه با تبعيد به زندان بافت در استان كرمان محكوم شد. اين حكم كه از سوی شعبهی دوم دادگاه انقلاب شهر سنندج به رياست قاضی طياری صادر گرديده است، طی همين هفته به دكتر نعمت احمدی وكيل اين فعال كُرد ابلاغ شد. این زندانی کرد از مهر ماه سال گذشته در بازداشت به سر میبرد.
دكتر نعمت احمدی با ابراز تأسف از صدور اين حكم سنگين برای موكل خود به خبرگزاری ديدهبان حقوق بشر كردستان چنين گفت: متن حكمی كه به من ابلاغ شده حدوداً 10 خط است! در اين حكم كه با استناد به ماده 168 قانون مجازات اسلامی صادر شده به هيچ مدركی در اثبات اتهام اشاره نشده و خود ياسر نيز در هيچ يك از بازجويیها و نيز جلسات دادگاه به موارد اتهامی عليه خويش اقرار نكرده است.
اين وكيل دادگستری با رد اتهام موكلش كه هواداری از يك حزب كُردی اپوزيسيون عنوان شده، گفت: متأسفانه دستهايی در كارند تا قلم و كاغذ را از فرزندان كردستان بگيرند و به جای آن اسلحه بر دوششان بگذارند و روانهی كوهستان نمايند. وی افزود: نمیدانم چه اصراری است بر معرفی يك فعال مدنی به عنوان يك فرد حزبی در حالی كه هيچ دليلی بر درستی اين ادعا و اتهام وجود ندارد و اصولاً هيچ جرمی نيز به وقوع نپيوسته تا آن را مستمسك اعلام جرم و صدور حكم قرار دهند.
وی همچنین با اشاره به رتبهی بالای ياسر گلی در آزمون كارشناسی ارشد اظهار داشت: آيا اين درست است كه به جای حرمت نهادن به جوانان با استعداد اين مرز و بوم آنها را در گوشهی زندانها نگاه داريم و سرمايههای يك كشور را اينچنين تلف كنيم؟ به راستی چه آيندهای در انتظار جوانی 25 ساله خواهد بود پس از آنكه 15 سال از بهترين سالهای عمرش را در زندان بگذراند؟
دكتر نعمت احمدی در پايان با بيان اين جمله كه "در رابطه با اين حكم وجدانهای قضايی را به محاكمه میكشم" خطاب به رئيس قوه قضائيه و وزير اطلاعات گفت: من به عنوان يك حقوقدان مخالف رسيدگی به جرائم نيستم اما از آقای شاهرودی كه بر اساس قانون وظيفهی نظارت بر اجرای صحيح قانون در دستگاه قضايی كشور را دارند و نيز از آقای محسنی اژهای كه خود قاضی باسابقهای هستند و مأموران وزارت تحت رياست ايشان در اداره اطلاعات سنندج نقش اصلی در پرونده سازی عليه موكل من را داشته اند استدعا میكنم پرونده ياسر گلی را از مراجع قضايی رسيدگی كننده در سنندج مطالبه نموده و بر اساس وجدان انسانی، اسلامی و قضايی خويش آن را مورد مطالعه و بررسی قرار دهند تا بیگناهی موكل من و حكم ناعادلانه ی كه عليه وی صادر شده بر ايشان روشن گردد.

یاسر گلی، اولین دبیر اتحادیه دمکراتیک دانشجویان کُرد دانشگاههای ایران و یکی از فعالین مدنی در شهر سنندج می باشد که بيش از 13 ماه است در بازداشتگاه اداره اطلاعات و زندان مركزی شهر سنندج به سر میبرد. هر چند در خبری كه طی روزهای گذشته از محكوميت وی منتشر شد ميزان آن 10 سال عنوان گرديده بود اما دكتر نعمت احمدی وكيل ياسر گلی با اصلاح خبر قبلی دوران محكوميت موكلش را 15 سال حبس در تبعيد اعلام كرد.

صدور احکام سنگین علیه یکی از اعضای خانواده های زندانی قتل عام شده در سال ۱۳۶۷

منبع سلام دموکرات

بنا به گزارشات رسیده از بند ۳۵۰ زندان اوین ، آقای محمد علی منصوری از شرکت کنندگان در مراسم نوزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی سال ۱۳۶۷ به دلیل شرکت در این مراسم ، هواداری سازمان مجاهدین ، سفر به فرانسه و عراق به احکام سنگین،غیر انسانی و باور نکردی، به ۱۷ سال زندان و تبعید به زندان گوهردشت کرج محکوم گردید. آقای محمد علی منصوری ۴ تیرماه ۱۳۸۷ به شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب که توسط فردی بنام صلواتی که رئیس این شعبه می باشد مورد محاکمه قرار گرفت.در حالی که آقای منصوری بدلیل شرکت در مراسم نوزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی سال ۶۷ دستگیر شده بود ولی وزارت اطلاعات به دلیل حساسیت بین المللی که نسبت به این قتل عام ها، که در بیانیه های سازمانهای حقوق بشری جهانی بعنوان جنایت علیه بشریت از آن نام برده می شود به عمد اتهام شرکت در این مراسم را حذف کرد و به ایشان اتهاماتی غیر واقعی و دورغین نسبت داد.آقای منصوری در طی بیش ۶ ماه بازداشت در بند ۲۰۹ که نزدیک به ۴ ماه آن در سلولها انفرادی بسر برد و در طی این مدت تحت شکنجه های وحشیانه جسمی و روحی قرار داشت.پس از بیش از یک سال زندان حکم سنگین و غیر انسانی ۱۷ سال زندان همراه با تبعید به زندان گوهردشت توسط صلواتی علیه او صادر گردید.صلواتی هنگام ابلاغ حکم به آقای منصوری گفت :حکم تو حبس ابد بود ما به تو ارفاق کردیم و به ۱۷ سال زندان آنرا تبدیل کردیم. لازم به یادآوری است که آقای محمد علی منصوری سه روز پس از شرکت در مراسم ۱نوزدهمین سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی سال ۱۳۶۷ در ۱۱ شهریور ماه ۱۳۸۶ با یورش مامورین وزارت اطلاعات به منزل شخصی ایشان دستگیر و به سلولهای انفرادی بند ۲۰۹ اوین منتقل شد.

مصا حبه با برگزارکنندگان مراسم آنها که زنده اند در شهر کلن ( آلمان )

منبع عصرنو

ایمیل: kanoon67@gmail.com
آدرس سایت: www.tabestan67.com

چه انگیزه‏ای باعث شد که شما جوانان مراسمی به یاد خاوران برپا کنید؟

ابتدا اجازه بدهید کمی سوال شما را دست‏کاری کنیم. مراسم ما «به یاد خاوران» برگزار نشد. خاوران تنها نمادی از فاجعه‏یی است که در دهه‏ی شصت جامعه‏‏ی ایرانی را دربرگرفت، تنها یکی از مکان‏های مدفون کردن اسناد حی و حاضر جنایت، بدن‏های دریده و گردن‏های کبود، در گورهای بی‏نشان و کانال‏های جمعی. خاوران سمبل تازه‏آباد رشت، کوت عبدالله اهواز، هاشم‏آباد مشهد، وادی رحمت تبریز، دارالرحمان شیراز، تخت پولاد اصفهان، باغ فردوس کرمانشاه، بهشت مصطفای زاهدان، راه جوپاری گرگان، بهشت سکینه‏ی همدان، گورستان پایین زنجان و قطعه قطعه خاک لعنت‏شده‏یی است که جان‏های پاک آرمان‏خواه و عدالت‏طلب در دل آنها خفته‏اند. با این مقدمه باید بگوییم مراسم ما با هدف بازخوانی کشتارهای دهه‏ی شصت و به صورت ویژه کشتار تابستان 67 البته به عنوان نقطه‏ی اوج تمامی آن سال‏های عفونت و جنون و نه به عنوان همه‏ی آن، برگزار شد.
اما این‏که چرا ما فعالیت‏مان را از برپایی چنین مراسمی آغاز کردیم، پیش از همه از باوری ناشی می‏شد که ضرورت مقابله با نگاه و فرهنگ و قدرت حذف‏محور را ضرورت دگرگونی می‏داند. هرچند تاریخ میهن ما هیچ‏گاه از کشتار و شکنجه و بند برای کسانی که جهان دیگری را طلب می‏کرده‏اند خالی نبوده اما آنچه که در دهه‏ی شصت و آن یک ماه نکبتی تابستان 67 رخ داد، می‏تواند نمادی از سرنوشتی باشد که انسان دگرگونی‏خواه ایرانی همواره و لااقل از عصر مشروطه تاکنون با آن دست به گریبان بوده است. این جمع البته در سر سوداهای بزرگتری دارد و به همین دلیل است که باید به عنوان «جمع» به صحنه می‏آمد. برپایی این مراسم پیش‏پرداخت انجام رسالتی است که گمان می‏کنیم در برابر وضعیت موجود و برای تغییر آن بر عهده‏مان بوده است. ما می‏خواستیم در برابر خاموشی و فراموشی ایستاده باشیم.

2ـ آیا از سازمان‏ها وکانون‏های دیگر برای سازماندهی این مراسم کمک گرفتید؟
برای برگزاری مراسم و نیز تهیه‏ی هزینه‏ی آن از هیچ سازمان و نهادی درخواست کمک نکردیم. همان‏طور که در معرفی جمع در سایت «تابستان 67» ذکر کرده‏ایم، با وجود احترام به سایرین، به عنوان جمعی متشکل از نسل جوان، مستقل بودن و مستقل عمل کردن برای ما شاخص بسیار مهمی بوده و هست. و دلیل این اهمیت البته همان باوری بود که ما را به سمت تشکیل یک جمع مستقل کشاند. این‏که می‏خواهیم و باید کار متفاوتی انجام دهیم. وگرنه پافشاری بیمارگونه بر استقلال تنها نشانه‏ی پیروی از یاوه‏های مد روز بود. با این همه ما نه اولین تشکلی بودیم که برای قربانیان دهه‏ی شصت مراسم برگزار کردیم و نه آخرین آن خواهیم بود اما تفاوت‏هایی در کار بود که گمان کردیم نیاز داریم هویت مستقل و متفاوت خودمان را داشته باشیم.

3ـ کانون تلاش در این مراسم چه نقشی داشت؟
همان‏طور که در پاسخ به سوال قبلی توضیح دادیم ما به صورت کاملن مستقل این مراسم را برگزار کردیم و طبعن کانون تلاش نیز مانند تشکل‏های دیگر در تدارک و برگزاری این مراسم نقشی نداشت. گرچه دوستانی هم‏چون سیاوش محمودی در روز اجرا کمک‏های فنی مفیدی به ما کردند و یا از تجربیات سیمین اصفهانی برای پیدا کردن سالن اجرای مراسم بهره بردیم؛ اما این کمک‏ها از سوی اشخاص یاد شده، به طور فردی و به اعتبار باورهای شخصی و نیزارتباط رفاقت و این افراد با تعدادی از اعضای کانون 67 انجام شد، نه از جایگاه حقوقی عضو «کانون تلاش». البته پيش از اجراي مراسم ما با دوستان کانون تلاش به سبب اين‏که پيش از اين تجربه‏ي برگزاري مراسمي از اين دست را داشته‏اند مشورت کرديم،ولي اين مشورت مطلقن جنبه‏ي فني و امکان سنجی داشت و ربطي به محتواي همايش پيدا نمي کرد.‏ما اگر تشکلی بودیم وابسته به کانون تلاش یا این مراسم با همکاری اعضای کانون تلاش برگزار شده بود، آن را اعلام می‏کردیم و گمان می‏کنیم نه ما و نه دوستان عضو کانون تلاش به چنین پرده‏پوشی‏های مهوعی نیاز نداشته باشیم. منشا این پرده‏پوشی‏ها و دروغ‏بافی‏ها که متاسفانه نمونه‏هایی از آن همین امروز هم در خارج کشور دیده می‏شود، یا باید شرمساری از وابستگی به نهادی دیگر باشد یا برنامه‏یی کاسبکارانه. اطمینان می‏دهیم در مورد کانون 67 و همایش «آنها که زنده‏اند» چنین چیزی در میان نبوده است.

4ـ انتخاب سخنران‏ها براساس چه معیاری انجام گرفت؟
اصلی‏ترین معیارهای ما برای انتخاب چنین ترکیبی از سخنرانان این بود که اول: سخنران روی یکی از محورهای اعلام شده‏ی همایش، یعنی بازخوانی و دادخواهی، تسلط داشته باشد و بتواند بحث مفیدی ارائه دهد. دوم این‏که تلاش داشتیم با لحاظ کردن تنوع در گرایشات فکری و سیاسی سخنرانان، به این مهم برسیم که دیدگاه‏های ارائه شده در سخنرانی‏ها یکی نباشد و به این ترتیب از تک بعدی شدن همایش جلوگیری کنیم. و سوم این‏که می‏خواستیم همایش ما تمرینی باشد برای دموکراتیسم در عمل. بیش و پیش از همه برای خودمان و بعد برای کسانی که در این همایش شرکت می‏کنند. برای تاکید بر ضرورت و امکان گفتگو پیرامون مسایل کلان و حیاتی، به رغم وجود اختلافات در گرایشات فکری و تعلقات سیاسی. هرچند تا حدی توانستیم به این اهداف دست یابیم اما بدون پرده‏پوشی محدودیت‏های تاثیرگذاری چون زمان برگزاری همایش و نیز دامنه‏ی ارتباطات اعضای کانون ما را از این که تمام عیار خواسته‏هایمان را عملی کنیم، بازداشت.

5ـ شما به عنوان دست‏اندرکار، این مراسم را چگونه ارزیابی می‏کنید؟
ارزیابی ما از مراسم مثبت بوده است. تعداد حاضرین به رغم ناشناس بودن کانون و نیز برگزاری هم‏زمان مراسمی به همان مناسبت در برلین و هلند و حتی مراسمی در همان زمان در شهر کلن قابل توجه بود. اما بدون فروتنی باید بگوییم که این اولین تجربه‏ی ما بود. ما هنوز در آغاز راهیم و می‏دانیم که کاستی‏هایی در کار بوده است. و از قضا خرسندیم که همایش «آنان که زنده‏اند» ما را ارضا نکرده است. گمان نکرده‏ایم که به وظیفه‏ی خود در برابر تاریخ و زمانه عمل کرده‏ایم و همین بس است. «آنان که زنده‏اند» برای ما آغاز راه دشواری بود که هرچند هر کداممان پیمودن آن را پیش از این آغاز کرده بودیم اما می‏دانیم که از این پس برای ادامه‏ی آن در کنار یکدیگر خواهیم بود.

6ـ به عنوان اشخاصی که در شکل‏گیری این مراسم زحمت کشیده‏اید، انتظارتان از شرکت‏کنندگان چه بود؟
در مرحله‏ی اول انتظار داشتیم در ارتباطات مکتوب (اینترنتی) بازخورد مراسم را در غالب نظرات و انتقادات‏شان به ما انتقال دهند، که تنها عده‏ی بسیار کمی به این خواست اعلام شده‏ی ما پاسخ دادند. هم‏چنین انتظار داشتیم، با کمک‏های مالی اندک و فردی خود، که ضرورت آن دو بار در طی مراسم یادآوری شده بود، از فشار مالی وارد آمده به اعضای کانون 67، که اغلب آنها دانشجو هستند، بکاهند. ولی این انتظار هم، چنان که باید بر آورده نشد. هرچند گله‏یی هم در کار نیست. ما می‏خواستیم خودمان باشیم و این تاوانی بود که باید برای هویت خودمان می‏دادیم.

7ـ همزمان با مراسم کانون 67، مراسم دیگری هم از طرف حزب توده ایران برگزار شد. نظر شما در مورد این‏که در یک شهر دو مراسم مختلف برگزار شود، چیست؟
ای کاش می‏شد در یک شهر هزار مراسم مختلف برگزار شود اما کاری هم از پیش برود. کشتارهای دهه‏ی شصت و قتل‏عام تابستان 67 دکان دو دهنه‏ی هیچ فرد و سازمان و حزب و تشکلی نیست که سرقفلی و متولی داشته باشد. اما در چنین شرایطی که برگزاری همایش‏هایی از این دست بیشتر شبیه انجام وظیفه است تا عمل سیاسی، در شرایطی که حاضران در این مراسم‏ها با طولانی‏تر شدن عمر تبعید آب می‏روند، چنین عملکردی با هیچ پرنسیپ انسانی و سیاسی قابل توضیح نیست. به ویژه آن‏که از دو ماه پیش زمان اجرای مراسم «آنها که زنده اند»، در قالب فراخوان کانون 67 در بسیاری از سایت‏های اینترنتی فارسی‏زبان درج شده بود؛ و لااقل در شهر کلن همه‏ی فعالین سیاسی از آن مطلع بودند. البته چنین تنگ حوصله‏گی‏ها و خشم گرفتن‏هایی طبیعی است. ما حتی انتظار بیش از این را داشته‏ایم.

8ـ با توجه به این‏که کشتارها از سال 60 تا 67 به طور گسترده‏ای اوج گرفت، چرا اسم "کانون 67" را برای خود انتخاب کرده‏اید؟
هرچند کشتار تابستان 67 به اعتبار این‏که در فاصله‏ی زمانی کوتاهی و به موهن‏ترین شکل انجام گرفت مصداق آشکار «ماساکار» و «قتل‏عام» است اما به هیچ عنوان نمی‏توان فاجعه‏ی تابستان 67 را از آن همه آدمی‏ستیزی و تعفن که پیش و پس از آن تابستان نکبتی در جامعه‏ی ایرانی جریان داشت و دارد، جدا کرد. باید تاکید کنیم انتخاب این نام برای کانون 67 بدون شک ربطی به هلهله‏ی لژیونرهای حقوق بشری ایرانی ندارد که حالا و در زمانه‏یی که با یک تاخیر بیست ساله نهادهای بین‏المللی حقوق بشری زبان به اعتراض گشوده‏اند، از راه رسیده‏اند. در زمانه‏یی که رادیو فردا و تلویزیون فارسی‏زبان دولت آمریکا هم برنامه‏های ویژه برای تابستان 67 پخش می‏کنند، عده‏یی که بینی‏های کارکشته‏یی برای استشمام بوی کباب دارند از راه رسیده‏اند تا با تهی کردن کشتار 67 از ماهیت سیاسی خود، تا با اخته کردن و محدود کردن کشتار نیروهای مترقی و نماینده‏گان واقعی دموکراتیسم رادیکال به یک تابستان و فرو کردن آن به غالب یک پرونده‏ی حقوق بشری قابل رسیدگی در دادگاه‏های بین‏المللی، کلاهی هم از نمد خونین 67 برای خودشان دست و پا کنند. برای ما اما کشتار تابستان 67 از کشتارهای دهه‏ی شصت، از قتل مخالفان و دگراندیشان در سال‏های «سازندگی» و «اصلاحات» و مهم‏تر از همه از باورها و مشی سیاسی کسانی که کشته شدند تفکیک‏ناپذیر است. این تفاوت 67 ما و 67 آنهاست. با این همه تابستان 67 سمبل و نمادی است از شکافی که انگشت گذاشتن بر آن یکی از اهداف کانون 67 است. ما آمده‏ايم تا اين ساختار نمادين را بر هم زنيم. ما می خواهیم سرپیچی کنیم.

9ـ از این‏که چنین مراسم پرشکوهی را سازماندهی کردید، چه احساسی دارید؟ آیا این کانون همه ساله دست به چنین اقدام خوبی خواهد زد؟
مراسم ما هرچه بود دست کم «پرشکوه» نبود. این فقر تبعیدی ماست که همایش چند صد نفره‏ی کانون 67 را پرشکوه می‏نمایاند. و این‏که آیا همه ساله دست به چنین اقدام «خوبی» خواهیم زد یا نه؟ را تنها می‏توان در بستر زمان پاسخ داد. باید بر این نکته تاکید کنیم که کانون 67 تلاش خواهد کرد تبدیل به تشکل‏های دم انتخاباتی نشود که تابستان به تابستان برای برگزاری یک همایش ظهور کند و بعد تا سال بعد سکوت باشد و سکوت. چنین عملکردی دچار تناقضی است به وسعت هم کاری کردن و هم کاری نکردن. برگزاری همایش‏هایی تکراری و حوصله‏سربر تنها برای انجام وظیفه، برای آسوده‏گی وجدان. باور جمعی ما، اعضای کانون 67 بر این است که مقابله با فراموشی 67 نباید در حد جمع آوری آرشیو برای آکادمیسین‏های تاریخ‏نویس باقی بماند. ما به عنوان کسانی که به عمل سیاسی اعتقاد داریم بر این باوریم که سویه‏ی فعالیت‏هایمان باید تلاش در جهتی باشد که از تکرار چنین فاجعه‏یی نه تنها در ایران که در هیچ کجای جهان جلو بگیرد. این همان تلاشی که ما را برای شناخت و مواجهه با وضع کنونی، تمرین دادخواهی مدنی و پرداختن به «مسئوولیت»‏مان در برابر «زنده‏گان» و آینده‏گان مهیاتر می‏کند: مسئوولیتی خطیر و سنگین و همگانی برای «تغییر»! یعنی همان که در معرفی کانون 67 بر آن تاکید کرده‏ایم.

با تشکر بیکران
پایدار باشید
ی. صفایی
17 اکتبر 2008

Arrestation de Esha Momeni Activste de Campagne pour un million de signatures

Selon le site officiel de « Campagne pour un million de signatures », leur représentante de l’état de Californie aux Etats-Unis, Esha Momeni, aurait été arrêté le 15 Octobre 2008 lors d'une contrôle automobile sur l'autoroute de « Modares » à Téhéran puis aurait été transféré à la prison d'Evine, section 209.

Ayant subie des menaces de la part des autorités Iraniennes, sa famille a tardé à rendre publique cette arrestation.

Esha Momeni est étudiante en art et communication à l'Université de Californie.

Elle se rendait en Iran afin d’interviewer, dans le cadre de sa thèse en doctorat un certains nombres d'activistes des droits de la femme.

Selon ces mêmes sources, des agents munis de procurations auraient effectué à la suite de son incarcération une perquisition chez les parents d’Esha Momeni, lui confisquant son ordinateur, des livres ainsi que divers documents relatifs à sa thèse.

Nous condamnons fermement ces actions menées par le régime théocratique Iranien et apportons notre soutien à l’entourage d’ Esha Momeni.

بازداشت عشا مومنی از فعالان کمپین یک میلیون امضا

تغییر برای برابری -عشا مومنی عکاس، دانشجو، فعال جنبش زنان و از اعضای کمپین کالیفرنیاست. او روز چهارشنبه 24 مهر در بزرگراه مدرس توسط پلیس نامحسوس بزرگراه بازداشت شد. بازداشت عشا با شیوه غیرمتعارف و غیر قانونی صورت گرفته است. اتومبیل او را به دلیل سبقت غیرمجاز متوقف می کنند در حالی که او را بازداشت و به بند 209 زندان اوین، منتقل می کنند. پیش از انتقال او به اوبن، ماموران وارد خانه آنها می شوند. آنها هم حکم جلب و هم حکم بازرسی منزل آنها را داشتند و ضمن بازرسی خانه، کامپیوتر و فیلم های ضبط شده برای پروژه دانشجویی او را با خود به زندان اوین منتقل می کنند. در حالی که دوستان و همراهان عشا بر اطلاع رسانی در مورد بازداشت وی تاکید داشتند اما به خواست خانواده او چند روزی در مورد انتشار خبر اقدامی نکردند. ماموران به خانواده عشا قول مساعد و آزادی عشا را در صورت عدم انتشار خبر داده بودند. اما امروز یکشنبه 28 مهر با گذشت 5 روز از بازداشت عشا، پدرو مادر وی برای پی گیری وضعیت دخترشان به دادگاه انقلاب مراجعه کردند. به آن ها گفته شده است که دیگر به دادگاه مراجعه نکنند و دادگاه تا پایان بازپرسی پاسخی به سئوالات خانواده نمی دهد. در مراجعه خانواده عشا به دادگاه انقلاب به گفته پدراو در برگه رایانه ای که آنها از دادگاه دریافت کرده بودند تاریخ بازداشت عشا 27 مهر قید شده بود در حالی که او را روز 24 مهر بازداشت کرده بودند. عشا مومنی که دانشجوی رشته کارشناسی ارشد ارتباطات و هنر در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا نورتریج است 2 ماه پیش برای دیدار با خانواده و انجام کار دانشجویی اش به ایران باز گشته بود. در طول این مدت نیز به منظور انجام پایان نامه خود درباره جنبش زنان ایران، یک مجموعه مصاحبه و فیلمبرداری از فعالان کمپین یک میلیون امضا در تهران انجام داده بود.

فعالان حقوق زنان نسبت به شیوه بازداشت، برخورد غیرمسئولانه با خانواده نگران مومنی و بازداشت بی دلیل عشا اعتراض دارند.

پنج روز پس از حضور لاریجانی در دانشگاه شیراز، اوضاع این دانشگاه دوباره متشنج شد

امروز سه‌شنبه ٢٢ مهرماه، جلسه‌ای با نام «پشت پرده‌ی تحصن‌های صنفی در دانشگاه‌های کشور» و «بررسی جریان‌های رادیکال در دانشگاه» توسط انجمن اسلامی مستقل دانشگاه شیراز برگزار شد که دروغ‌پردازی‌های سخنران این جلسه باعث گردید تا بار دیگر اوضاع دانشگاه شیراز متشنج شود.

سخنران این جلسه فردی به نام «قربانی» بود که مدعی شد، دانشجوی دکترای علوم سیاسی در دانشگاه تهران و همچنین عضو هیئت علمی دانشگاه ارومیه است. وی که ادعای عضویت در دفتر تحکیم وحدت را داشت و با اعلام این که در تابستان اخیر نیز در نشست تحکیم وحدت حضور داشته است، سخنان خود را اینگونه آغاز کرد: «صحبت‌های بنده کاملا مستدل و علمی است و بنا به اسناد موجود حرکت‌های دانشجویی در شمال غرب کشور تحت تاثیر «پژاک»، در سیستان و بلوچستان متاثر از «جندالله» و «عبدالمالک ریگی» و در خوزستان نیز جدایی‌طلبان عرب به هدایت این جریان‌ها می‌پردازند» وی در برابر پافشاری‌های دانشجویان از ارایه هرگونه مدرکی خودداری کرد و تمامی فعالیت‌های هویت‌طلبانه را هدایت شده توسط خارج از کشور قلمداد کرد. این امر باعث شد که دانشجویان در مراحل متعدد اعتراض خود را به اظهارات وی با هو کردن و شعار دادن نشان دهند.

در ادامه وی به فعالیت دانشجویان طیف چپ و «آزادی خواه و برابری‌طلب» اشاره کرد و گفت:« این دانشجویان کسانی هستند که در سال ٨١ در دفتر تحکیم وحدت طیف علامه رسوخ کردند و قصد داشتند تا با استفاده از پتانسیل دفتر تحکیم، زمینه بروز جنبش‌های سوسیالیستی را در دانشگاه‌های کشور فراهم کنند.» وی مرتبا تاکید می‌کرد که «آزادی و برابری مد نظر این گروه‌ها آن آزادی و عدالتی که شما مد نظر دارید نیست و این دانشجویان عملا دم از همجنس‌بازی و مسایل اینچنینی می‌زنند. این دانشجویان به احزاب خارج از کشور وابسته‌اند و پارلمان بریتانیا عملا آن را هدایت و خط‌دهی می‌کند.» در این هنگام یکی از دانشجویان از جای خود برخاست و گفت: «چرا به خود اجازه می‌دهید با تهمت و افترا برای کسانی که با صداقت در راه آزادی و عدالت مبارزه می‌کنند پرونده سازی کنید و بدون ارایه هرگونه مدرکی اینگونه صحبت‌ می‌کنید.» قربانی در جواب چیز تازه‌ای نگفت و حرف‌های قبلی خود را مجددا تکرار کرد.

صحبت‌های وی آنچنان بی‌پایه و اساس بود که دانشجویان در مراحل متعدد با دست زدن و شعار دادن خواستار پایان دادن به سخنرانی و دادن وقت برای پرسش‌های شفاهی شدند. اما قربانی با بیان این که چند دقیقه‌ای بیشتر از سخنرانی‌اش باقی نمانده است، صحبت خود را اینچنین ادامه داد: «دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب از تکنیک‌های زیادی استفاده می‌کنند، مثل تحصن طولانی مدت به دلیل مسائل صنفی و کشاندن آن به مسایل سیاسی، آنتی سنترال بودن و این که مشخص نباشد چه کسانی عضو این دانشجویان هستند و در کجاها فعالیت می‌کنند و بالاخره ایجاد تله‌های جنسیتی برای مسئولین دانشگاه نظیر معاونت‌های آموزشی و دانشجویی» این اظهارات باعث شد که دانشجویان به شدت به حرف‌های وی واکنش نشان دهند و حرف‌های را وی اقدامی در جهت تطهیر حادثه زنجان و رفع اتهام از مددی معاون دانشجویی این دانشگاه قلمداد کنند. مددی در نهایت با اعلام این که دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب در ٩ شهر ایران از جمله شیراز، تهران، اصفهان، زنجان، مشهد، تبریز و... فعالیت‌های خود را به صورت زیر زمینی ادامه می‌دهند به پایان رساند. یکی از نکته‌های جالب صحبت‌های او این بود که با تعدادی از دانشجویان آزادی‌خواه و برابری‌طلب نیز صحبت‌های کرده است و نواقص کار آن‌ها را به آن‌ها گفته است.

پس از این‌که «قربانی» با توجه به فشار دانشجویان ناراضی مجبور شد حرف‌های خود را تمام کند، یکی از دانشجویان در قسمت پرسش‌های شفاهی گفت: «شما چگونه به خود اجازه می‌دهید افتضاحی که در دانشگاه زنجان به بارآمد را تله جنسیتی برای معاون دانشجویی این دانشگاه قلمداد کنید. دانشگاه شیراز در اسفندماه سال گذشته شاهد تحصنی یازده روزه بود که دلیل آن بسته بودن فضایی دانشگاه و تک‌صدایی شدن آن بود. همین الان دانشجویان منتقد و مخالف از داشتن تریبون محروم‌اند و تنها تشکل‌های وابسته به حاکمیت مجوز فعالیت دارند. مجوز فعالیت‌های انجمن اسلامی همین دانشگاه لغو شده است و مدیریت دانشگاه دو سال است که از دادن مجوز به این تشکل خودداری می‌کند. با چه منطقی شما از وابسته بودن این جریانات به خارج از کشور دم می‌زنید» صحبت‌های این دانشجو با تشویق ممتد حضار در سالن همراه بود و جواب قانع کننده‌ای نیز از طرف قربانی داده نشد.

دانشجوی دومی که برای پرسش شفاهی به پشت تریبون فراخوانده شده بود، صحبت‌های خود را اینچنین مطرح کرد: « صحبت یک برگ نیست، وای جنگل را بیابان می‌کنند، هیچ حیوانی به حیوانی نمی‌دارد روا، آنچه این نامردمان با جان انسان می‌کنند. من سوسیالیست نیستم، اما سوسیالیست‌ها را دوست دارم! من فارس، بلوچ، کرد، ترک و عرب و تمامی مردم از هر نژاد و قوم قبیله‌ای که باشند را دوست دارم... شما گفتید رادیکالیسم با تسامح یعنی انحراف، اما رادیکال بودن به معنای برخورد ریشه‌ای با مسائل و مشکلات است و طبق این تعریف من هم رادیکال هستم... جنبش‌ دانشجویی، جنبشی بدون ایدئولوژی مسلط است که دانشجویان از هر گروه و طیف فکری در دل آن جای دارند. سوسیالیست، لیبرال، دیندار سکولار و همه گونه طیف فکری می‌توانند عضوی از این جنبش باشند» این دانشجو با اشاره به صحبت‌های قربانی گفت: «جنبش دانشجویی، جنبشی آنتی سنترال است. ما به جایی وابسته نیستیم، کسانی وابسته هستند که از معافیت سربازی تا تضمین شغل پس از اتمام تحصیلات و غیره برخوردارند» این دانشجو مرتبا توسط حضار در سالن تشویق شد و دانشجویان شعار می‌دادند: «دانشجوی باغیرت حمایتت می‌کنیم». در بین حرف‌های دانشجو یکی از نیروهای بسیجی فریاد زد که «شما هم ویزای آمریکا می‌گیرید» که این امر اعتراضات وسیع دانشجویان را به همراه داشت.

اما تشنج در این جلسه وقتی به اوج خود رسید که مجری از همین دانشجوی بسیجی برای پرسش شفاهی دعوت کرد. دانشجویان معتقد بودند که این فرد که «کریمی» خطاب می‌شد برای پرسش شفاهی نام‌نویسی نکرده‌است و حق ندارد صحبت کند. پس از این مدتی جلسه متشنج بود بالاخره این دانشجو در پشت تریبون حاضر شد و گفت: « دانشجویان همین دانشگاه با صدای آمریکا و رادیوفردا که به سازمان سیا وابسته است، مصاحبه کرده‌اند و کاملا وابسته‌اند... شما که به تفکیک جنسیتی در کلاس‌های عمومی اعتراض دارید و می‌گویید این بی احترامی به دانشجویان است، آیا این که افراد دور خانه‌های خود دیوار می‌کشند نیز بی احترامی به دیگران است؟!!» وی در ادامه مدعی شد که سال گذشته عده‌ای از افراد حاضر در تالار در جلسه‌ای که تحت عنوان مناظره آزادی برگزار شده است، عنوان کردند که احکام اسلام منسوخ شده است و احزاب کمونیستی خارج از کشور از یکی دانشجویان دانشگاه شیراز حمایت کرده‌اند. کریمی به شدت توسط دانشجویان هو شد و عده‌ای از دانشجویان اعتراض خود را با شعارهای «مرگ بر جیره خور» و «مرگ بر طالبان» نشان دادند. در ادامه یکی از دانشجویان که مدعی بود کریمی در حرف‌های خود به وی اهانت کرد، خواستار پاسخگویی شد که مجری اعلام کرد وقت جلسه به اتمام رسیده است. وقتی این دانشجو خواسته خود را مصرتر پیگیری کرد عده‌ای از اعضای انجمن اسلامی مستقل و بسیج به طرف وی حمله کردند که این عمل باعث ایجاد زد و خورد بین این گروه و سایر دانشجویان شد. نیروهای بسیج با حمله به یکی از دانشجو پیراهن وی را پاره کردند که این امر باعث خشم بیشتر دانشجویان و بالا گرفتن زد و خورد شد. دانشجویان حاضر در سالن با شعار «توپ تانک بسیجی دیگر اثر ندارد» اعتراض خود را به فعالیت‌های سرکوبگرانه نیروهای بسیج نشان دادند.

دانشجویان حاضر در سالن به مدت ٢٠ دقیقه از خروج قربانی جلوگیری کردند و خواستار پاسخگویی و مسئولیت وی در قبال اظهاراتش شدند. اما بالاخره با اصرار وی به او اجازه‌ی خروج از تالار فجر را دادند.

پس از خروج قربانی دانشجویان همچنان در تالار فجر باقی ماندند و خواستار اتمام فضای پرونده سازی علیه دانشجویان منتقد شدند، حتی وقتی مسئولین حراست دانشگاه چراغ‌های تالار را خاموش کردند نیز دانشجویان حاضر به ترک آنجا نشدند.

در نهایت دانشجویان با خواندن سرود «یار دبستانی من» به سمت میدان روبروی تالار فجر حرکت کردند و با ایجاد حلقه‌هایی در آنجا به شعار دادن و سرود خوانی پرداختند. شعارها از این قرار بود: «توپ، تانک، بسیجی دیگر اثر ندارد»، «انجمن قلابی، ننگت باد ننگت باد»، «ما زن و مرد جنگیم، بجنگ تا بجنگیم» و...

l'Execution de Mohammad reza Haddadi à été reporté

Selon le porte parole de l'institution juridiciere iranienne, la peine de Mohammad Reza Haddadi à été reporté à une date inconue. Il a preçisé qu'il etait actuelement emprisoné dans la prison de Adel Abad à Shiraz. Rahim Ahmadi et Amir Amrollahi à Shiraz, Behnoud Shojaii et Mohammad Fadaïe à Téhéran et Bahman Soleimani à Ispahan sont d'autres commandés a mort Iraniens, en attente de la mise en application de leurs peines , mineur au moment de leur délies.

Selon le rapport des associations d'observation des droits de l'homme en Iran à l'occasion du 10 Octobre, journé internationnal de lute contre la peine de mort, dans la periode de septembre 2007 à septembre 2008 le regime théocratique iranien a assasiné 286 personnes, dont 45 exécutions sur place publique. Parmi les victimes on dénombre 3 mineurs, et 13 jeunes hommes qui été mineurs au moment des crimes. 14 prisonniers d'opinion sont aussi dans cette liste macabre.

ci-joint le rapport en persan des associations d'observation des droits de l'homme en Iran à l'occasion du 10 Octobre, journé internationnal de lute contre la peine de mort :

http://www.asre-nou.net/php/news/rep-10-oktober.pdf

L'application de la peine de mort de Mohammad Reza Haddadi est imminant

Selon une information de mohammad Mostafaii, l'avocat de Mohammad Reza Haddadi, jeune homme dans le couloir de la mort depuis l'age de quinze ans , l'application de sa peine serait imminente . Selon ce même communiqué la date annoncée, par le tribunal de Kazeroon ( Province de Fars), aurait lieu le lendemain de la journée international de l'enfance le 8 octobre.

Il ne reste plus que deux jours mais toute action serait nécessaire.

Nous condamnons fermement le régime théocratique iranien pour tout ces crimes commis au nom de sa constitution

Source: http://mostafaei.blogfa.com/post-76.aspx

اومانیته جشن بزرگ چپ در پاریس

آخر این هفته جوانان ایرانی آزاد پاریس در غرفه ایران در استاندی که برای معرفی جنبش جوانان و دانشجویی در ایران اختصاص داده شده شرکت خواهند کرد .
امسال جشن اومانیته مزه شیرین کار مشترک می دهد چرا که برای اولین سازمان های گرایش چپ اختلافات را برای این کار کنار گذاشته و در کنار هم و در یک چادر مشترک در جشن شرکت خواهند کرد